De meeste beleggers kopen goud met het oog op het realiseren van meerwaarde. Dit principe is heel eenvoudig: goud wordt gekocht aan een prijs die als goedkoop wordt ervaren, met de bedoeling om te verkopen wanneer een bepaalde meerwaarde gerealiseerd kan worden. In dit geval wordt goud gekocht met fiat geld en ook opnieuw verkocht met fiat geld. Concreet betekent dit dat de koper van mening dat er geen vuiltje aan de lucht is. Hij of zij is er van overtuigd dat zijn of haar geld hoe dan ook haar waarde zal behouden.
Maar sparen in goud is iets heel anders. Wie regelmatig goud koopt, zij het in de vorm van gouden staven/baren of van gouden munten, om het zorgvuldig in een kluis op te slaan, heeft heel andere bedoelingen voor ogen. Het sparen van goud heeft alles te maken met een grondig wantrouwen ten opzichte van het huidige financieel systeem, het is met andere woorden een verzekering tegen een falen van dat systeem. De goudspaarder heeft de goudmarkt niet opgezocht om meerwaarden te realiseren, hij wil alleen maar zijn welvaart veilig stellen.
Uiteraard is deze strategie niet nieuw, in het verleden gold goud eveneens als een bescherming tegen een ontwaarding van het geld. En het waren niet de eersten de besten die een spaarpotje van goud opbouwden: de Europese aristocraten, de oliebaronnen uit het Midden-Oosten en uiteraard ook de centrale banken. Veel beleggers zijn zich in de huidige omstandigheden van geen gevaar bewust, ze beschouwen goud nog altijd als een activa dat een meerwaarde kan opleveren. Terwijl de zorgwekkende situatie van ons financieel systeem het sparen van goud tot een absolute noodzaak maakt.
